Nacht #4
mijn aangezicht voelt als een masker van stro en hout
een elf beschilderde mijn lippen
door twee spleetjes zie ik
een jongeman met chemische vingers
die olie tovert uit planten
en weigert in een schelp te werken
een blond meisje met melige vingers
opgejaagd door een oude baarmoeder
en verstrikt in de veters van haar zussen
ik zie haar zwaaien naar haar vader
achter coronaglas
hij herkent haar niet meer
ze zakt tollend in een deegmachine vol verdriet
een man boordevol boze letters
die zachtheid zoekt en boeken zaait
een tot poeder gemalen man
verpulverd door een administratie woestijn
zijn muziek ligt begraven in zand
weet ik wel wat ik zie?
ik gooi mijn beschilderd aangezicht weg
en geef het aan een museum
ik knip het van mijn huid
dankzij één achtste regenboog
[Alain Pringels, 2021]