Nacht #21
“wat doe jij?”
vraagt de tanden fee
wel
ik sluip
op klaarlichte dag
in slaapkamers die ik niet ken
besnuffel als een archeoloog
de plooien en vlekken
in lege bedden
enveloppen vol pijnlijke geheimen
zo reis ik
in tijd en ruimte
met coyotes uit Texas door woestijnen
loop ik verloren
zoekend naar een vers hol
om in te wonen
zo fladder ik
met een vlinder uit China
een koorddanser
die de maan wil grijpen
zo ontdek ik
gevangenen
in kleine beeldschermen
dromend van dansende zomers
zo hoor ik gedachten
vallen
die twijfelen
tussen kleuren en kussens
zo rijd ik
eeuwig het ronde punt rond
met telkens andere zielen
die glimlachend hun huilen willen vergeten
en brand ik mij
aan het vuur
van de goede mens
“dat is goed”
zegt de tanden fee
[Alain Pringels, 2020]