Auteur: Alain

Nacht #8

witte stilte
laat haar gewicht
zacht
op ons leven vallen

takjes buigen door
schoenen kraken in een witte vacht
geluid dempt
groene sprieten spiesen zich door een wattendeken

witte lijnen verdwijnen
wit op wit
omgekeerd Malevitsj gedicht

witte kokos op een gele cake
slagroom laag in een schwarzwälder kirchtorte

witte stilte
een pagina wachtend op woorden

[Alain Pringels, 2021]

Nacht #7

een donker mondgat
waar zich een tong uitwringt
pijnlijke verlossing van een kwelling

op het dak van een kunstenaar
liggen woorden wiens letters vonken
en passioneel nieuwe woorden vormen
in een donkere zomernacht
waar drie sterren stil staan

één
onder een toren in Parijs
één
in een gelijnd schriftje
één
op een notenbalk van Ravel

Italiaanse wolken geuren
voor een drietal
terwijl twee clowns zich verslikken in een laken
en een kroon van verhalen
dagelijks in onze geest woelen

[Alain Pringels, 2017]

twee sneeuwelfen dwarrelen in mijn bloempot
evenveel fluo-mannetjes grijpen zich vast aan vuilnis en zweven weg
zacht laverend tussen de vlokken

wanneer beslist iemand dat een ‘c’ een ‘k’ wordt
voor altijd?
of tot een andere letterman iets anders beslist?

een radeloze egelmoeder
hangt met haar dunne mollige pootjes aan de lijn
en kwekt over cijfers

in mijn handpalm komt het ijs tot huilen
tranen vormen letters die zich spiegelen
in gouden woorden
‘ijsbeer’

en aan de overkant van het grote water
proberen lilliputters
de gouden toren van een machtig ego te breken
terwijl een onzichtbaar wezentje
de wereld hoestend en kwetsbaar achterlaat

dun ijs is het leven
vol natte sneeuw

[Alain Pringels, 2021]

sommige dagen glijden door je vingers
een wolk vol uren en zweren

het regent manden vol geld
in handen die het niet nodig hebben
de regenmakers schrijven regels
ondoordringbare doolhoven
je botst er tegen woorden en letters
die dromen onmogelijk maken
ik lees ze niet
hij wel
zodoende luister ik en stopt het dromen

hoor ik nu muziek?
een regenboog onder een regenscherm
met een tenorstem

ik reis naar een doos vol verloren tijden
een stapel oude kranten gelijk
waarin ik mezelf terugzie
klein en groot geworden

haar huis brokkelt af
haar grijze haren achterna
elk kijken verdwijnt in een mist van vergeten
deze dag telt voor één jaar

haar dagen glijden voorbij
een wolk vol spiegels
waarin haar jaren zich spiegelen

[Alain Pringels, 2021]

Nacht #4
mijn aangezicht voelt als een masker van stro en hout
een elf beschilderde mijn lippen
door twee spleetjes zie ik

een jongeman met chemische vingers
die olie tovert uit planten
en weigert in een schelp te werken

een blond meisje met melige vingers
opgejaagd door een oude baarmoeder
en verstrikt in de veters van haar zussen

ik zie haar zwaaien naar haar vader
achter coronaglas
hij herkent haar niet meer
ze zakt tollend in een deegmachine vol verdriet

een man boordevol boze letters
die zachtheid zoekt en boeken zaait

een tot poeder gemalen man
verpulverd door een administratie woestijn
zijn muziek ligt begraven in zand

weet ik wel wat ik zie?
ik gooi mijn beschilderd aangezicht weg
en geef het aan een museum
ik knip het van mijn huid
dankzij één achtste regenboog

[Alain Pringels, 2021]

Nacht #3

sommige dingen zijn elektrisch geladen
alsof er elk moment onweer uit de lucht kan vallen als sneeuw
en lava die uit de schoorsteen rolt

deadlines zijn dodelijke elektriciteitscabines
waar je een boksmatch levert
tegen binair reagerende machines
die je buiten adem in een berg papier achterlaten
een dwangbuis zonder zelfbesef

als dan eindelijk de chaos gaat liggen
langzaam
als een uitgeraasde storm
ontdooien mijn ijslippen tot glimlach
en vang ik kusjes met een wang
waarin ik slaap vang

[Alain Pringels, 2021]

Onrustige dromen plooien zich in de nacht
Wikkelen zich in mijn vacht
En huilen mij uit mijn slaap

Ik wroet me door woorden in drie talen
Letters als lange mollengangen die ik omploeg
Met beelden van zuchtende gezichten
Korrelig
Kleurrijk
Krakend als droge eikenbladeren

Ondertussen schildert zij knotsgekke collages
Mijn vader kijkt vanuit het niets ongeweten toe
De zoon brengt muziek in lange haren verpakt
En helpt met het zacht geklik

Uit gouden dreadlocks vallen duizend frieten
Ik bricoleer beelden bij elkaar
Als een geheugenmachine die trilt en beeft

Nervositeit hangt als een mist in mijn huid
Zij ziet het en smelt het weg

[Alain Pringels, 2021]